Werk, noemen ze het. Zie ik het zo? Ja soms wel, als het een productieopdracht is. Iets waarvan ik altijd zei dat ik dat liever niet zou doen.
Na een aantal jaar besef ik me dat ik met dat productiewerk heel veel mensen een stukje troost heb kunnen geven met de kleine dingen die ik maak. Een herinnering, die niet alleen in je hart bewaard hoeft te worden. Of dat as betreft, of een briefje, een haarlok of iets anders wat voor die persoon van grote betekenis is.
Hoeveel verschillende dingen ik al heb gemaakt in verschillende afmetingen weet ik niet meer. Wel de verhalen die er achter schuil gaan. Of dat nu grote of kleine urnen zijn, dat maakt niet uit. Ieder werk is een stuk op zich, voor een uniek mens met een uniek verhaal.
Ik vraag mezelf vaak af hoe eerlijk, of oneerlijk zoals je wilt, de natuur handelt. Hoe oud je zelf of de persoon die je verliest ook is, je bent en ze zijn altijd te jong. Wij mensen hebben de neiging om bij iemand van zeg 85 te zeggen; “Heel erg, maar 85 is wel een acceptabele leeftijd”. Mijn infantiele breintje denkt dat ik mijn vader wel tot 85 op mijn rug had willen dragen. Hij mocht maar 61 jaar worden. Acceptatie was er wel, hij was te ziek.
Moeilijker is het als het een babytje betreft die de kans niet kreeg om de wereld te ontdekken. Dat die wereld nu om te huilen is, doet niet ter zake. Soms beslist het lot anders dan dat we willen. Een heel klein mooi mannetje, zo gewenst en verwacht in een gezin dat zo veel liefde wilde geven. Een familie die met open armen en harten klaar had gestaan. Nu stonden ze daar, naast een klein mandje. Hij kwam thuis, anders dan dat ze hadden gehoopt.
Dit kleine kereltje heeft, zonder dat hij het zelf ooit zal weten zoveel bereikt volgens zijn vader. Hij had een steen verlegd in de rivier van het leven. Call me crazy, ik denk dat hij het wel heeft geweten. Zijn opa, oma en oom hebben hem met armen vol witte tulpen opgevangen in een wereld waar geen angst en pijn is.
Voor de ouders mocht ik twee urntjes maken, van tulpenhout. Een klein stukje troost voor zover dat mogelijk is. Ik ben zo dankbaar dat ik dat kan doen. Is het werk? Nee het is geen werk, het is liefde!