Derin, derop, deruit
Dat ik een schalenprobleem heb is een feit. Niet van die schaaltjes die lekker bij elkaar passen, ieder schaaltje is een ding om te hebben. Een groter probleem is om er afstand van te doen. Maar….dat heb ik niet alleen met schalen. Een horder ben ik niet, wel een verzamelaar van dingen waar voor mij een enorme emotionele waarde aanhangt.
Dat kan variëren van een kostbaar kleinood ooit van iemand geweest, tot een stukje papier waar een van mijn kinderen vroeger een krabbeltje op heeft gezet. Weggooien is eigenlijk geen optie, dus opslaan in huis wordt een steeds groter probleem. Dus meer kasten zouden handig zijn. Alleen…ik heb niks met kasten. Uhm, niet geheel waarheid. Er is een kast die met geen mogelijkheid weg te krijgen is. Mijn verstand zegt, sla op dat ding en het hart begint al te piepen als de twee daarover in conclaaf gaan.
Toen mijn Veder de wijde wereld moest verruilen voor een kleiner iets waarin hij weer thuis zou komen zei hij tegen mijn moeder, “zet me dan maar op de kast dan kan ik je in de gaten houden.” Lachend, terwijl wij allemaal drie keer moesten slikken. Maar zo gezegd, natuurlijk zo gedaan. Hij was weer thuis en “stond haar in de gaten te houden”.
Natuurlijk werden er altijd kaarsjes gebrand. Tot die ene keer dat moederlief het kaarsje vergat uit te doen. Wakker worden met een kamer die blauw stond van de rook was zeker geen pretje. Op zoek naar de brandhaard kwam ze echter geen vuur tegen maar een smeulende bende op de eens zo gave Henry Deux.
Rondom het kaarsje en de urn was het brandje naar binnen geslagen, geen open vuurtje bijna shaggies gedrag van iets wat best gevaarlijk had kunnen worden. In onze ogen had hij zijn belofte waargemaakt. Hij had op haar gepast….en hoe!
Jaren later was het huis best toe aan zaken die niet meer tot het zware antiek behoorden dus de kast moest wijken. En daar kwam de Schele om de hoek. Die kast weg? Ja not! Dus…leeghalen en daar liep ik met antieke herinneringen door de straat. Kom maar kast, het is niet ver, je blijft in de buurt.
Omdat ik weer eens de kolder heb en de boel ga veranderen thuis, moet Henri even leeg. Hier en daar hoor ik een kraak. Als of ie wil zeggen…nee toch, niet weg toch? Nee Henri, je gaat niet weg, misschien verplaatsen maar daar stopt het. Er staat niks op wat op mij kan passen maar dat hoeft ook niet. Ik pas wel op Henri Twee!
