Een tijdje geleden werd mij gevraagd of ik ooit nog aan een deel 3 van mijn knullige boekjes zou beginnen. Tijd van schrijven was een beetje voorbij, te veel werk en weinig tijd was mijn antwoord. Voor mijn gevoel kreeg ik de woorden niet meer op papier, tenminste, niet zoals ik ze vroeger op het scherm gooide.
Enige vorm van ontspanning moet een mens toch hebben dus met af en toe (lees regelmaat) doen we aan bingewatchen. Series die het brein uitdagen, bezighouden, ontroeren. Niet hersenloos kijken maar spanning moet er wel inzitten. Ik noem, How to get away with murder, Queen of the south, the Staircase, Three body problem en nog veel meer.
Ooit begonnen aan The Blacklist, gestopt omdat….geen idee. Tot er hier een licht opging en wij van voor af aan weer begonnen te kijken. Meegezogen worden in het verhaal, speculeren, oordelen en veroordelen maar met vlag en wimpel juichen voor ’s werelds grootste crimineel Raymond Reddington, tot het bittere einde!
Vandaag keken we de laatste aflevering van seizoen tien, The grand final!
In die aflevering belt Red voor de laatste keer met zijn (of haar, iets waarvan wij overtuigd zijn) kleindochter. Waarschijnlijk wetend dat zijn leven ten einde ging lopen. Hij gaf een kleine levensles voor de toekomst. Iets waarvan hij wist dat hij het niet mee ging maken.
Met de snelheid van het licht wierp die scene me terug naar zo’n pak em beet 22 jaar.
Mijn vader was ziek en wist dat hij het leven niet lang meer te leven had. Zijn oudste kleinzoon liep in de kamer, mijn vader op de bank. “Stert (zo noemde hij hem vaak), kom eens bij me zitten.” Hij tikte met zijn handen op zijn knieën. Met zijn kleinzoon op schoot vroeg hij; “vertel eens aan Oop, wat ga je later worden als je groot bent, wat ga je allemaal doen?”
Het antwoord van mijn zoon moet ik schuldig blijven. Hij zal vast iets van voetballer hebben gezegd. Maar die vertederende woorden van een man die wist dat hij zijn kleinkinderen niet zou zien opgroeien, bezorgen me tot de dag van vandaag verdriet. Zelfs na meer dan 22 jaar.
Ik zei altijd dat het wachten was tot herinneringen niet zeer meer zouden doen. Deze doet dat wel en behoord tot de Blacklist van herinneringen. Mijn White-list is vele malen langer. Herinneringen die me laten glimlachen, die me trots maken of die ik kan gebruiken om mijn leventje makkelijker te maken.
Na een vrije dag de draaibank weer aan. Zorgen dat sommigen aan hun white-list kunnen beginnen als ze iets vasthouden waar aan de onderkant “Hout” mij in herinnering op staat.
