Kom je uit Arnhem of omgeving, dan weet je dat de maand september vol staat met allerlei herdenkingen met betrekking tot De Tweede Wereld oorlog. Airborne vlaggen kleuren de straten. Als eerbetoon aan al die mannen en zeker ook vrouwen die het leven hebben gelaten om ervoor te zorgen dat wij gewoon nog steeds ‘Nee’ zeggen in plaats van ‘Nein’. Kameraden of directe familie van soldaten die herdenken, herinneren, eren en samen zijn op plaatsen waar zo hard voor onze vrijheid is gestreden.
Ik ben geboren en getogen in Arnhem en heb veel verhalen gehoord, van en over vroeger. Volgens mij heb ik geen familie die direct heeft meegevochten in WW2. Wel de verhalen over de evacuatie. Mijn moeder die als piepklein meisje meeging op de handkar lopend richting Baarn. Ze werden opgevangen in het huis van de Burgemeester. Tja, van Klarendal naar de burgemeesters woning. Gordijnen die zorgvuldig waren opgehangen door de vrouw van de goede man, werden vermaakt tot kleding, de meisjes in een rok van tulpenstof, de jongens in een broek van dezelfde stof met enorme bloemen. Ze konden zo doorlopen de hippietijd in. Maar nee, het was terugkomen in een verwoeste stad, zoals er zovelen waren in die tijd.
“Wij” Nederlanders grijpen alles aan om er maar een feestje van te maken. Onder het mom van herdenken. Dat er ook regelmatig piepels zijn die dat herdenken inderdaad als een groot feest zien, de bedoeling vergeten en respectloos, of misschien laveloos (hoe je wilt) plechtige momenten tijdens herdenkingen verstoren is ook een ding wat zeker is.
Ik heb laatst een heel klein gedeelte gehoord over een oorlogsveteraan die in Arnhem heeft gevochten. De goede man heeft de oorlog overleefd, getrouwd met zijn grote liefde en mocht in augustus zijn honderdste verjaardag vieren. 100 jaar! Wat een mijlpaal en wat een leven heeft deze man gehad. Hij is terug geweest in Arnhem, had een intense vriendschap opgebouwd met de familie die hem in huis nam tijdens die herdenkingen. Een vriendschap voor het verdere leven.
Hoe graag had hij er deze keer ook bij willen zijn, 80 jaar nadat hij een vrij Arnhem verliet.
Het mocht niet zo zijn. Dinsdag 17 september overleed hij. Op de dag dat 80 jaar geleden de Slag om Arnhem begon. Toen liet hij het leven los om misschien wel herenigt te worden met zijn maten, die hem vast strak in het gelid met een good ol’ pint hebben opgewacht. En daar waar de uitspraak “A bridge too far”, geworteld is in iedere Arnhemmer, Mr. Bill crossed the last bridge!
Dit kleine waxinelichtje gaat mee naar Engeland, voor zijn uitvaart. Gemaakt van wild iephout. Het hout symboliseerd gerechtigheid, harmonie en bescherming. De eer is geheel voor Mr. Bill!
